Om en bij het Ridderveld

Vera De Preter, dochter van het dodelijke slachtoffer Louisa D'hertefelt (86): "Ik moest zowel afscheid nemen van mijn ouders als van mijn ouderlijk huis, waar mijn moeder al zeker sinds 1957 woonde." © Felix RabouBuurtbewoners van Ridderveld herdenken de vernietigende gasexplosie van 2 jaar geleden: “Telkens wanneer ik puin rook, raakte ik in paniek”WILRIJKTwee jaar na de verwoestende gasexplosie op de Ridderveld in Wilrijk maakten de buurtbewoners en het districtscollege vrijdag tijd voor een korte gedenkingsplechtigheid. Districtsburgemeester Kristof Bossuyt (N-VA) onthulde onder meer een plakkaat met een gedicht, maar bracht ook een eerbetoon aan het ene dodelijke slachtoffer, Louisa D’hertefelt (86). Voor sommigen is de herinnering nog heel vers. “Je kunt je niet inbeelden hoe het is om plots je dak naar boven te zien vliegen.” Jasper Van Der Schoot

Voor sommige van de buurtbewoners van de Ridderveld in Wilrijk lijkt het alsof 3 september 2019 zich nog maar gisteren heeft afgespeeld. Toen werd, rond de middag, de wijk opgeschrikt door een catastrofale gasexplosie die alle ramen in een brede radius deed verbrijzelen. De drie woningen die het epicentrum van de ontploffing vormden, Ridderveld 10, 11 en 12, werden volkomen van de kaart geveegd. Nog drie andere woningen liepen ernstige schade op. Zelfs de ramen van het nabijgelegen Sint-Johannesschooltje werden niet gespaard.

Maar het meest tragische gevolg was ongetwijfeld de dood van de 86-jarige Louisa D’hertefelt. Hoewel meerdere mensen door de instorting van de huizen onder het puin bedolven werden, kon enkel zij het niet meer navertellen. Nog tot 3 uur ‘s nachts werd er naar haar gezocht vooraleer haar levenloze lichaam onder het puin vandaan werd gehaald.
We hopen dat het gapende gat waar ooit de drie huizen stonden zo snel mogelijk weer opgevuld wordt zodat de buurt eindelijk haar tweede adem kan vinden.
Districtsburgemeester Kristof Bossuyt (N-VA)

Er werd een gedenkteken onthuld ter ere van de slachtoffers. © Felix Rabou Oorlogstafereel

Vrijdag 3 september 2021, 2 jaar na dato, werd die schrikbarende gebeurtenis door de buurtbewoners, slachtoffers en het districtscollege van Wilrijk herdacht. Burgemeester Kristof Bossuyt (N-VA) toonde zijn medeleven door middel van een korte toespraak. “De hele wijk bleef in schok achter na de explosie. En de ravage, die iets weghad van een oorlogsbeeld, is hetgeen dat mij achteraf het meeste bijbleef. De impact ervan, zowel fysiek als emotioneel, is nu nog altijd zichtbaar.”

“Toch willen wij als college ook stilstaan bij de snelle en zeer doeltreffende inzet van de vele hulpdiensten, waaronder de Antwerpse brandweer en politie, het Rode Kruis en de Civiele Bescherming”, ging Bossuyt verder. “De blijk van solidariteit en steun onder de buurtbewoners waar iedereen zich aan kon optrekken was ontroerend. We mogen deze gebeurtenis niet uit ons geheugen wissen, maar dienen dit een plaats te geven in ons leven. Daarnaast hopen we dat het gapende gat waar ooit de drie huizen stonden zo snel mogelijk weer opgevuld wordt zodat de buurt eindelijk haar tweede adem kan vinden.”
Gapend gat
Met dat laatste verwijst Bossuyt naar de bouw van nieuwe panden op de plaats van het onheil. Met de fundering daarvan is men ondertussen al begonnen en in de komende weken zullen de eerste resultaten van de werkzaamheden zichtbaar worden. Voor Vera De Preter, dochter van Louisa D’hertefelt, voelt het toch wat onwennig aan. Haar vader Frans De Preter overleed niet lang voor het heengaan van haar moeder en twee weken na de gasexplosie zouden de twee 60 jaar getrouwd zijn geweest.
Ik moest zowel afscheid nemen van mijn ouders als van mijn ouderlijk huis, waar mijn moeder al zeker sinds 1957 woonde. Iedereen hier kende haar en ze werd door iedereen graag gezien.
Vera De Preter, dochter van Louisa D’hertefelt.
“Twee jaar geleden kreeg ik het nieuws en plots veranderde alles”, vertelt De Preter. “Ik moest zowel afscheid nemen van mijn ouders als van mijn ouderlijk huis, waar mijn moeder al zeker sinds 1957 woonde. Iedereen hier kende haar en ze werd door iedereen graag gezien. De tijd lijkt voorbij gevlogen te zijn, maar tezelfdertijd lijkt ze ook een beetje stil te staan. Gelukkig heb ik het ondertussen al wel een plaatsje kunnen geven, maar het blijft moeilijk om de gebeurtenissen helemaal achter me te laten. Ook vanwege het juridisch kluwen en het feit dat Fluvius na haar veroordeling nu beroep heeft aangetekend tegen het vonnis.”

Katy Watterniaux-Peeters, een van de andere slachtoffers, speelde een stukje viool als eerbetoon. © Felix Rabou Nooit vergeten

Na de toespraak van Bossuyt werd er een gedenkplaat onthuld met daarop een stuk uit het gedicht ‘Om en bij het Ridderveld’ van dichter Lander Cornelis. Een andere buurtbewoonster, Katy Watterniaux-Peeters, die in een van de andere getroffen huizen woonde toen ze de lucht in gingen, speelde een stukje viool als eerbetoon. Ook zij herinnert zich de explosie alsof het gisteren was.
“Ik was die middag viool aan het spelen op de bovenste verdieping toen mijn dak letterlijk omhoog vloog”, herinnert Katy zich. “Daarna viel alles naar beneden, waaronder ikzelf, en belandde ik onder het puin. Mijn arm lag in een kreuk en was verlamd en er lag een plaat op mijn borstkas. Ik zag helemaal rood van het stof. Ik bleef maar roepen, ook omdat de hulpdiensten op een gegeven moment riepen dat ik moest blijven roepen. Toen ik daarjuist speelde moest ik daaraan denken, waardoor ik mijn noten soms vergat. Het was erg emotioneel.”
Ik rook iedere keer opnieuw het puin dat bovenop mij had gelegen. Ik denk er nog 2 à 3 keer per week aan, hoewel het geleidelijk aan weggaat. Maar die ervaring was zo surreëel. Je kunt je niet inbeelden hoe het is om plots je dak naar boven te zien vliegen.
Katy Watterniaux-Peeters, slachtoffer van de gasexplosie.
Katy heeft ook blijvende schade overgehouden aan de explosie. “In het ziekenhuis zeiden ze dat mijn arm altijd lam zou blijven, maar uiteindelijk heb ik wel specifieke therapie gekregen. Nu gaat het al een stuk beter, maar mijn schouder zal altijd een pijnpunt blijven. Wanneer ik bijvoorbeeld viool heb gespeeld, moet ik achteraf altijd een Dafalgan nemen tegen de pijn. Ook tintelt mijn pink voortdurend en heb ik er weinig kracht in. En bovendien heeft de arts gezegd dat het mogelijk is dat op latere leeftijd er nog klachten kunnen optreden.”
Met Katy gaat het nu psychologisch al een stuk beter, maar ze heeft een moeilijke periode achter de rug. “Ik denk dat je zoiets altijd bij je blijft dragen, maar het is niet meer zo extreem als in het begin. Toen kon ik bijvoorbeeld voorbij een werf lopen, puin ruiken en volledig in paniek raken. Ik rook iedere keer opnieuw het puin dat bovenop mij had gelegen. Ik denk er nog 2 à 3 keer per week aan, hoewel het geleidelijk aan weggaat. Maar die ervaring was zo surreëel. Je kunt je niet inbeelden hoe het is om plots je dak naar boven te zien vliegen.”