Suor Angelica van Puccini/CloseOpera
REVIEW:
Het overkomt me niet vaak dat de waterlanders blijvend aanzwellen bij het zien van een voorstelling. Ik denk dat ik bij leven maar drie soortgelijke ervaringen heb gehad. De eerste keer bij de reeks 'Le cose che restano', een andere keer bij het zien van 'Close' van Lukas Dhont en met Puccini's 'Suor Angelica' in een regie van Helene Bracke. Een voorstelling die je op de plexus solaris raakt als betrof het een gongslag op het hart van de ziel.
Suor Angelica, hier vertolkt door Jolien Degendt die voor een dergelijke rol in de wieg is gelegd, vertelt het verhaal van een kloosterzuster die de framilieschande moet uitboeten omdat ze zwanger werd en wiens kind werd afgenomen dat later blijkt gestorven te zijn. Wanneer ze aan het einde van het verhaal hiervan te horen krijgt besluit ze zelfmoord te plegen. De voorstelling die doorging in de Sint Jacobskerk van Gent vormde een uitstekend decor.
Suor Angelica kent vele gedaanten. In de regie van Helene Bracke werd er voor gekozen om deze verschillende gedaanten -afsplitsingen van de psyche van suor Angelica- ook door verschillende zangeressen te laten vertolken. Er is een rebelse kant, een terechtwijzende en een naïeve kant waarmee de kloosterzuster zich heeft uiteen te zetten. Drie aanwezige personages die zich vaak in het gezelschap van Angelica ophouden. Ze zijn nooit ver te zoeken. Als betroffen ze een onvermijdelijke kring rond de planeet Saturnus die krimpt en uitdijt.
Drie bestanddelen uit de psyche van de kloosterzuster, die haar als caleidoscopische dwaalgasten omringen. Niet voor niets staat Saturnus als de planeet voor het verglijden van de tijd. En dat is meteen ook het gevoel dat in deze voorstelling speelt. Er zijn ook de twee ziekenhuiszusters die naast het bed notities maken, als betroffen ze twee schriftgeleerden die het wel en het wee van Angelica analyseren.
Ze geven medicijnen. Doekjes tegen het bloeden. Als betrof zij meer een uit elkaar en in elkaar te fabriceren bouwpakket of een studieproject dan een levend wezen, laat staan een lijdende vrouw. En net wanneer de wees gegroeten voor een zekere verbolgenheid beginnen te zorgen waardoor je jezelf kwaad maakt op dat hele katholieke en maatschappelijke verleden, is er nog de weinig tot niet empathische flamboyante tante die komt aanzetten met het nieuws dat suor Angelica's kind is overleden. Dit personage vormt dan weer het scharniermoment in het verdere verloop van het verhaal. Zij is de aanzet naar de hoofdcrisis en de verdere afwikkeling.
Ik vond deze voorstelling af. De manier waarop er gekeken werd naar scènografische sterke beeldvormen; de inleving, de zang en het daarbij behorende acteerwerk van alle zangeressen; de afwisseling tussen de samenzang en de solo's; het was alsof er smeltend kristalglas geblazen werd en dat je als het ware in een bel werd meegezogen die je in een andere wereld katapulteerde. Er was niets dat haaks stond op een eventuele scènewissel; er werd gebeeldhoud met licht en geschilderd met geluid. Een ervaring die tot ver in de nokbalken van de Sint Jacobskerk bleef zweven.
Een geslaagd project dat deed ijzen en kippenvellen op alle gebied.
Lander Cornelis.
