mager kwam je op de aarde
als een wezentje van warme rek lag je ingebakerd
verdwalend in kraakzindelijk wit
vernamen wij nog niets wat duidde
op excentrieke medische verhalen
schaalmodellen van diagnostiek
legden ons toen nog geen strobreed in de weg

als gij de gebarsten maan zijt
sta me dan toe u weer te lijmen
ik heb een toverlijm gemaakt
die glinstert in de nacht
gemaakt van zomernevel

Ik ben de kleurencycloop
het oog zonder pupil
ik voel maar zie u niet
dat is ons verschil

wie vertelt mij van een vlam
die uit de troonzaal van de goden
ontvreemd werd door een man
een man die het goed voorhad
één die de mensen zo liefhad
dat hij haar voor ons stal

onder uw kruin van het vele leven nooit aan u voorbijgegaan
vertakten zich de gouden archieven van een onmetelijk bestaan
dit labyrinth had honderd zalen boven schatkamers verheven
ondergronds en binnenshoofds wist gij om het even wat


wij konden alles vragen

mocht men van zijn bange dagen
het citaat van pijn verstaan
dan zou ik zingen zonder stem
doorweekt tot op mijn onderhemd
dat afhankelijk verlangen
hees is zonder gevecht

ik kan het niet verdragen
het licht niet en de dagen
waaruit het elixir van pijn
zichzelf een weg naar buiten zingt

in het licht van de vroege dagen
waar verhalen ontwaken
uit het permafrost van winters
waarin pannenkoeken smaken
naar slaagkansen in februari
waar de dooi de nacht uitdaagt
hem korter van stuk te maken

in het proefschrift van de dagen steekt de herfst zijn lichten aan
u kijkt doorheen het raam van een oud kasteel
waaruit gravinnen schouwden op een tuin met personeel
met vast een kat of vijf op schoot en een stalmeid te veel
met waaiers glas in lood en ficussen bij oud behang
dat lang alweer vervangen werd vanwege de brandveiligheid

zo bestaat de avondbries
in elke avond krimpt het licht
dat op de vensters vuren sticht
van vermiljoenen rozen

wij die destijds de scène deelden onder de metalen brug
wij horen onze dromen terug die wij allen inspraken
uitgerafeld over de jaren op cassetteband bewaard
luidop zwijgend met de zucht naar aandacht en naar lucht
bevriezen onze schouders

gij lente in uw kleine stoel
de knoeiboel die gij hebt geschapen op uw bezige tafelblad
dat tabula rasa buiten u om wordt schoongeveegd
wanneer gij slaapt in vogelmelk van dromen

het letterhout kent vele gedaanten
de kerfstok van Tamara
snijdt doorheen de beukenbast
sedert vijfentwintig jaar
maar niemand houdt haar hand vast

er leeft een langzaam zaad in hem
dat de zwarte aarde eet
uit een diepliggend bestaan
dat dieper gaat dan hem

uw stem op een glazen tram
als glasharmonica in water
blauwdruk van uw zijn
die oorschelpen verzacht
als sneeuw is weemoed in indigo
alle mystiek toegedaan
dewelke u zo past

er zit een hand op het behang
als het licht uitgaat
er woont een hand in het behang
die huist daar al zo lang

waar is de tijd gebleven
dat ik half ijdel half oprecht
nog niet van dageraad onthecht
met de scherpe geur van gras
of die van varens en hondsdraf
de kille modder leefde
van 't braakliggende akkerland

een angstaanjagend man
eet de liefde naar het hart
naar de lever naar de mond
hij proeft hij kent dit leven al
in speekselklieren op zijn tong

geld, het is een slet
een onoprecht verzuim
een onbereikbaar traag gebied
dat achter een slot van staal werd gelegd
in een schouw van graniet

de lichten van de laatste tram
voert een dronken man naar huis
die op zijn stoel het buislicht vangt
dat niets van hem verlangt

gij digitale Wunderboys
gij hoogtechnologische stakkers
swipend, scrollend, wereldvreemd
in squid games gevangen

we konden niet vermijden
dat het gisterengebied
op zichzelf verliefd zou blijven
hier op het labyrinth van nostalgie

er huist in ieder hart wel eens
een ei van hout dat bitter smaakt
omdat het van zichzelf wel weet
dat onbevrucht geen leven heerst
in ondoordringbaar zwart

Geef me van de tegenslag het net met al zijn mazen
Zodat ik als een vrije vis mijzelf kan verbazen hieruit te zijn geraakt
Zonder zichtbare schade
Geef me van de tegenstand op zijn minst de genade
Of nog liever de taak

dit hoofd heeft zijn verhaal gemaakt
op zoek naar lege uren
het heeft van meet af aan het recht
om over de avonden uit te turen
waarin de trams als broodautomaten
door hun spoorwegbeddingen schuren

in uw blik die alles las
tot tweemaal toe door brillenglas
waarin de dag kon kaatsen
met het blauwe water van zorgzaam boos

in het daglicht vanille
hebben wij elkaar begroet
alomtegenwoordig mild
viel de prille maartse zon

in uw blik van mild blauwkwarts
die de twijfel bij de weemoed inzaait
staan de deuren op de kier
waardoor de wind er doorheen waait

u waagt zich in de lettertuinen
die wild staan als novemberhemel
groots en ongebreideld uitgezaaid
als in een Oud-Germaans verhaal

in de luwte van haar zwijgen
ligt een universum vast
het houdt een tijd van spijt gegijzeld
in een geest van gewijde damast